Astaire 2.0

04 dec Astaire 2.0

In november 2009 kwamen de gebroeders Arling naar mij toe tijdens de productie van Astaire 2.0. Gerry zei: “We hebben twee technische uitdagingen voor jou, een makkelijke en een moeilijke”.

Niet geheel verrassend bleek de makkelijke uitdaging moeilijk, en de moeilijke makkelijk…..

De uitdagingen

De “makkelijke” uitdaging was: zorg dat een microfoon verandert in een enorme ballon die zich langzaam vult, en dan knapt. De “moeilijke” uitdaging: laat op een scherm bovenop een robot(kast) verschillende filmpjes zien van een pratend robotgezicht, maar er is geen plaats in de robot voor een laptop of zo.

“Makkelijk”: een enorme opzwellende ballon

Waarom was deze uitdaging moeilijk? Je neemt toch gewoon een hele grote ballon, en zorgt ervoor, met een slang en een soort kraantje, dat de ballon vanuit een gasfles gevuld wordt totdat hij knapt?

Ja, maar …. uit de gewenste grootte van de ballon (Gerry spreidde zijn armen en zei: “Nou, zo groot!”) en het feit dat de gasfles in de robotkast zou moeten passen, plus de maximaal beschikbare druk voor een gasfles die we na elke voorstelling zouden kunnen navullen (200 bar), kun je eenvoudig berekenen met behulp van het volume van een bol gegeven de straal, en de algemene gaswet (of simpeler, de wet van Boyle) dat het nooit gaat lukken: er was gewoon te weinig ruimte in de robot. Exacte berekening wordt als een oefening aan de lezer overgelaten (Hint: de druk in de ballon is minstens zo hoog als erbuiten).  Overigens was dit denk ik de eerste keer na mijn studie Technische Natuurkunde dat ik de algemene gaswet nodig heb gehad!

Dus uiteindelijk hebben we toch een compressor gebruikt die naast het toneel stond, een grootte voor de ballon gekozen die de compressor aan kon zonder aan te slaan tijdens de voorstelling, en toen was het een kwestie van zoeken op internet naar de juiste ballon. Misschien was dit toch het makkelijke deel van de opdracht?

“Moeilijk”: een pratend robotgezicht

In eerste instantie lijkt deze uitdaging moeilijk, als je denkt dat je een laptop of complete computer nodig hebt om verschillende filmpjes af te spelen. In de robotkast was gewoon weinig plaats voor zoiets. Maar ik had al snel door dat het heel eenvoudig kon met een (kleine en goedkope) mediaplayer, die een acteur ook met een afstandsbediening kon bedienen, die eenvoudigweg een (RGB of HDMI)signaal naar een scherm stuurt.

Met dit probleem snel opgelost, bleek er toch nog wat voor mij te doen: de robot-animatie moest nog gemaakt worden. Uiteraard is dit een “kolfje naar de hand” van Harry Arling, maar die bleek al zo veel te doen te  hebben, dat alle hulp welkom was. En ik kon het heel snel doen, dank zij mijn gebruik van het programma CrazyTalk, dat van 1 enkel plaatje en de audio file een heel filmpje kan maken.

Dit programma had in een aantal andere projecten ook al gebruikt, o.a. in het project “De Kleine Faust“. Je gaat uit van 1 enkel plaatje, en daarmee kun je de animatie eenvoudig opbouwen. Met “puppeteering” voeg je dan nog effecten toe, zoals knipogen, of specifieke emoties.  Hieronder zie je een deel van het resultaat in een webversie.

[kml_flashembed publishmethod=”static” fversion=”9.0.0″ movie=”http://www.geedesign.com/blog/extra/test1_Data/FlashSwf.swf” width=”853″ height=”480″ targetclass=”flashmovie” play=”false” loop=”true” quality=”high” scale=”noscale” wmode=”window” allowfullscreen=”false” allowscriptaccess=”sameDomain” align=”middle” salign=”lt” base=”http://www.geedesign.com/blog/extra/test1_Data” fvars=”StandByVideo=test1Standby&BrowseVideo=test1″]

[/kml_flashembed]

Maar met alleen CrazyTalk  kun je niet alles. In dit geval moest ik ook nog een “big smile” hebben, die aan het einde gebruikt wordt. Dat plaatje werd ook door Harry aangeleverd. De tussenliggende frames kon ik eenvoudig dank zij een morphing programma realiseren.

Conclusie

Astaire 2.0 was voor mij maar een heel klein projectje, maar ik vond het leuk vanwege de verschillende soorten uitdagingen, en omdat het resultaat van CrazyTalk zo mooi was.